Pokochaj jego bazgrołki/dysleksja

Czytanie paru linijek tekstu wyciska dziecku łzy  z oczu, a wspólne odrabianie lekcji jest drogą przez mękę? Jak uniknąć tej pułapki?

Twoje dziecko brzydko pisze w zeszytach, ma trudności z czytaniem, przestawia litery. Psycholog, po wnikliwych badaniach potwierdziła twoje obawy: ma dysleksję. Jesteś dobrą mamą, więc cierpliwie i systematycznie robisz z dzieckiem zalecone ćwiczenia, które mają ułatwić mu naukę. I co? Po kilku tygodniach, a w najlepszym razie miesiącach, kiedy dziecku ciągle idzie byle jak, sama zaczynasz wątpić w sens tej pracy. Tracisz cierpliwość, a perspektywa, że tak już będzie, dopóki nie skończy szkoły, zniechęca cię. Jak mu więc pomóc? Jak pomóc sobie?

TWOJE NASTAWIENIE

Pomoc dziecku z dysleksją tylko wtedy ma sens, gdzie obie strony (dziecko i terapeuta, np. rodzic) wykazują cierpliwość i zainteresowanie wspólnymi wysiłkami. W wypadku dyslektyka jest to trudne, bo na widoczne efekty raczej nie może liczyć. A ciepłe słowa i pochwały powinien słyszeć od ciebie często. By jednak nie brzmiały one fałszywie, sama musisz być przekonana o tym, że na nie zasłużył. Dlatego nie szczędź sobie pozytywnych bodźców. Codziennie pomyśl o co najmniej dwóch powodach  do dumy ze swojego dziecka. Znajdź (w szkole dziecka, przez Internet) rodziców małych dyslektyków, z którymi będziesz mogła wymienić się doświadczeniami.

POZWÓL SIĘ ZASTĄPIĆ

Nie masz czasu dla siebie, bo odrabianie lekcji przeciąga się w nieskończoność? To odbija się na twoim samopoczuciu, domowej atmosferze i jakości pracy z dzieckiem. Dlatego dla jego i własnego dobra powinnaś podzielić się terapeutycznymi obowiązkami z kimś innym. Możesz m.in. liczyć na pomoc szkoły. Koniecznie zapisz dziecko na zajęcia reedukacyjne. Pamiętaj jednak, że spotkania raz lub najwyżej dwa razy w tygodniu, w kilkuosobowej grupie, to kropla w morzu potrzeb twojego dyslektyka (zwłaszcza, że uczestniczą w nich dzieci z rozmaitymi problemami). Poradnie psychologiczne proponują bardziej ukierunkowane zajęcia, ale tu w kolejce czeka się długo. Dlatego, jeśli możesz sobie na to pozwolić, zapisz dziecko na dodatkowe zajęcia w poradni niepublicznej, gdzie jest szansa na terapię w zaleconej częstotliwości i w dogodnych godzinach. Możesz skorzystać z pomocy emerytowanej nauczycielki  lub studenta psychologii, którzy wykażą więcej cierpliwości, niż ty, mąż lub babcia. 

PC - TERAPEUTA  DOSKONAŁY

Zarówno psychologowie, jak i rodzice małych dyslektyków są zgodni, że nieocenionym, a przy tym uwielbianym przez dzieci terapeutą, którego nie da się wyprowadzić z równowagi, jest PC czyli - komputer. W sklepach  MOŻESZ KUPIĆ PRPGRAMY, stworzone z myślą o dysfunkcjach dzieci i rozwijaniu ich możliwość,  np. Dyslektyk, Sposób na dysleksję (rekomendowane przez Polskie Towarzystwo Dyslektyczne), BBC Pingu, Noddy, Gry Magdalenki oraz seria gier o nazwie CD-Romek, Multimedialne gry angażują wiele zmysłów, a  o to właśnie chodzi w terapii dyslektyków. Sama konieczność operowania myszką i śledzenie akcji na ekranie rozwija koncentrację wzrokowo-ruchową  (setki razy słyszałaś od psychologa, że to słaba strona twojego dziecka), angażuje słuch i ćwiczy refleks. Komputer podkreśla też błędy w wypracowaniu, a dziecko oddaje wydruk z pracą domową nie straci  w oczach nauczyciela z powodu brzydkiego pisma.

ZAWSZE PO JEGO STRONIE

Dbaj o to, by dziecko  nie traciło zapału do pracy. Zrozum, że może mieć gorsze dni - ty też nie lubisz robić rzeczy, które ci nie wychodzą. Reaguj, gdy otoczenie, nawet nieświadomie, je rani. Babcia, która dostanie laurkę i zobaczy w niej błędy, a nie starania dziecka, może zniechęcić je do podejmowania kolejnych prób. Nie porównuj ( i nie pozwól, by inni to robili) do rodzeństwa czy kolegi - prymusa. Przy tym jednak nie daj dziecku odczuć, że świadomie zwalniaj je z nauki i odrabiania lekcji.

Źródło: tekst: Ewa Maksymowska: Świat kobiety